Samen ouders, maar ook ex-partners: de onmogelijk lijkende spagaat

In mijn werk zie ik ze wekelijks: gescheiden ouders die de zorg voor hun kinderen willen verdelen. Of beter gezegd: ouders die móeten leren hoe ze dat samen moeten doen, vaak omdat de rechter hen hierop heeft gewezen.

Deze gesprekken beginnen zelden ontspannen. De spanning is voelbaar, soms al op kilometers afstand. Ouders die al jaren nauwelijks écht contact hebben gehad, zitten nu noodgedwongen tegenover elkaar. In dezelfde ruimte, aan dezelfde tafel, met een gezamenlijk doel dat vaak wordt overschaduwd door oud zeer.

Ze willen het snel opgelost hebben. Een paar afspraken, een handtekening en klaar. Want eigenlijk zitten ze hier niet als ouders, maar als ex-partners vol woede, verdriet en oude patronen.

De illusie van de Quick Fix

Veel ouders hopen op een snelle oplossing. Een paar praktische afspraken, duidelijke regels en door. Maar zonder de onderliggende dynamiek aan te pakken, blijven dezelfde conflicten steeds opnieuw opspelen.

En hier komt de harde realiteit: een Quick Fix bestaat niet.

Dit is geen kwestie van een paar keer met elkaar praten en dan in harmonie verder. Dit is een proces. Jouw proces. En dat betekent ook dat je geduld moet hebben. Met jezelf, maar óók met de ander.

Want hoe frustrerend het ook is, jouw proces loopt niet altijd parallel met dat van je ex. Misschien ben jij al verder, misschien heeft de ander meer tijd nodig. En dat wringt. Want je wilt dóór. Maar dat kan alleen als je accepteert dat je geen invloed hebt op het tempo van de ander – alleen op hoe jij ermee omgaat.

De Tony Robbins-mythe

Laatst zei een ouder tegen me: “Maar kijk naar Tony Robbins, die kan mensen in een paar dagen volledig transformeren!”

En ja, dat lijkt zo. Je ziet mensen op zijn events huilen, doorbraken beleven, met vuur in hun ogen besluiten dat hun leven nu écht anders wordt. Zijn seminars, zoals Unleash the Power Within of Date with Destiny, duren vaak vier tot zes dagen. Intensieve dagen waarin je wordt meegenomen in een rollercoaster van emoties, inzichten en motivatie.

Maar ik stelde deze ouder een wedervraag:

“Hoe duurzaam is die verandering?”

Je wordt opgezweept in een zaal vol energie, je voelt je gedragen door de groep, je wordt gezien. Maar dan kom je thuis. In je eigen omgeving, in je eigen patronen, zonder de support van een Tony Robbins en zijn aanhang.

En dan?

• Houd je je staande?

• Blijf je trouw aan die verandering?

• Heb je zicht op je eigen patronen?

• Begrijp je je eigen emoties?

• Weet je waar welke emotie vandaan komt?

Want dáár zit de echte uitdaging. Niet in het moment van inzicht, maar in de toepassing ervan in je dagelijkse leven. Als je onder druk staat. Als je moe bent. Als oude pijn weer de kop opsteekt.

De enige weg vooruit

Dus nee, er is geen shortcut. Geen magische afspraak waarin alles opeens soepel loopt. Wat er wél is, is de mogelijkheid om keer op keer te kiezen voor een andere aanpak.

Dat betekent dat je bereid moet zijn om te reflecteren:

• Wat is jouw aandeel in de strijd?

• Waar houd je vast aan boosheid of controle?

• Wat kun jíj anders doen, los van wat de ander doet?

En het betekent ook dat je ruimte geeft aan het proces van de ander, hoe frustrerend dat soms ook is.

Het is niet makkelijk. Het is niet snel. Maar het is de enige weg naar een situatie waarin je kind écht vrij is om van jullie allebei te houden.

En misschien nog wel belangrijker: het is de enige weg om jezelf vrij te maken.

Vrij van de strijd.

Vrij van de woede.

Vrij om zelf weer vooruit te kunnen.

Want zolang je vast blijft houden aan het gevecht, blijft een deel van jou daar ook in gevangen.

De enige manier om je kind écht vrij te maken, is door zelf los te laten

Jouw vrijheid begint bij jou. Waar kies je voor?

Ik blijf het herhalen: loslaten is niet opgeven.

Loslaten is niet de ander gelijk geven.

Loslaten is de enige manier om verder te kunnen.

Gratis ebook: Tien tips voor ouders na scheiding

Lees ook: Communicatie met je ex-partner: hoe blijf je bij jezelf