En ineens ben je alleen…

Je haalt diep adem en kijkt om je heen. Het huis is hetzelfde, toch voelt alles anders. De stilte is oorverdovend. Geen voetstappen van de ander, geen appjes met “ben je al thuis?”, geen vanzelfsprekendheid meer. Net na een relatiebreuk kan het voelen alsof je in een soort vacuüm bent beland. Alles gaat door – werk, boodschappen, de buurman en zijn hond met hun vaste loopje – maar jij staat stil.

Het besef komt in golven. De eerste nacht alleen in bed, het wakker worden zonder die bekende ademhaling naast je. De lege plek op de bank. Het moment dat je iets grappigs ziet en je automatisch je telefoon pakt om het te delen… en dan bedenkt: Oh ja. Dat doe ik niet meer met jou.

Alleen zijn is wennen

Misschien voelt het in het begin alsof je verdwaald bent in je eigen leven. Je was zo gewend om deel uit te maken van een wij dat je bijna niet meer weet hoe je een ik bent. Wie ben je, los van de ander? Wat doe je op een zondagmiddag als er niemand is om rekening mee te houden? Wat eet je eigenlijk als je alleen voor jezelf kookt?

Zelfs als er nog kinderen in huis zijn, verandert het gevoel van samen naar ‘alleen’. Jij bent degene die nu de boel draaiende houdt, de 10-minuten gesprekken op school misschien wel alleen doet. Boodschappen na werktijd doet en dan nog koken. Je kind probeert te steunen en troosten. Ondanks je eigen verdriet. Jij bent degene die zich ’s avonds afvraagt: En ik dan? Waar ben ík in dit verhaal? Wie troost mij?

Het is beter zo

Je weet dat het beter is zo, misschien zelfs noodzakelijk. De relatie was  allang niet meer hoe je zou willen dat het was. Echt gelukkig was je niet. Maar dat betekent niet dat het makkelijk is. Want het voelt ook als dat je blijkbaar niet de moeite was om voor te vechten. Wat jullie hebben opgebouwd blijkbaar niet zo sterk was als je dacht.

De momenten die onverwacht pijn doen

Soms weet je dat het moeilijk gaat worden. Een verjaardag, een vakantie, de eerste kerst zonder elkaar. Maar vaak zit het gemis in de kleine dingen. Je favoriete serie zonder de gezamenlijke inside jokes. De geur van zijn of haar shampoo die nog ergens in een handdoek hangt. Een liedje op de radio dat je terugbrengt naar een periode waarop alles nog klopte.

En dan zijn er de vragen. Ga ik me ooit weer compleet voelen? Kan ik dit wel? Ben ik nog leuk, aantrekkelijk, genoeg…?

Alleen betekent niet eenzaam

Het is verleidelijk om de leegte zo snel mogelijk op te vullen. Met afleiding, met nieuwe mensen, met series bingewatchen tot je ogen vierkant zijn. En soms is afleiding precies wat je nodig hebt. Maar ergens, tussen alle ruis door, is er ook een kans: om stil te staan bij jezelf.

Want alleen zijn betekent niet automatisch eenzaam zijn. Alleen zijn kan ook ademruimte geven. Tijd om te ontdekken wie jij bent zonder de compromissen van een relatie. Om stil te staan bij wat jij wil, zonder rekening te houden met iemand anders.

En dan, op een dag…

Op een dag merk je dat de stilte niet meer zo snijdt. Dat je wakker wordt en je eerste gedachte niet meer over de ander gaat. Dat je keukenkastje gevuld is met eten waar jij blij van wordt, zonder te denken aan wat de ander lekker vond.

Je beseft dat je meer dan de moeite waard bent. Waarom? Gewoon omdat jij jìj bent. Omdat jij zoveel te bieden hebt.

Je gaat niet terug naar hoe je was vóór de relatie – want je bent veranderd. Je vindt langzaam een nieuwe versie van jezelf. Eén die misschien sterker is, zachter voor zichzelf, met een beetje meer geduld en een beetje meer vertrouwen.

En ineens voel je het: “Ik ben er weer. Niet meer dezelfde, maar misschien juist sterker dan ooit. En dat neemt niemand me meer af.”