Waarom stilte soms het meeste zegt
Laatst zat ik op een terras, wachtend op een vriendin, beetje rondkijkend en genietend van een cappuccino. Aan een tafeltje verderop zaten een moeder en haar zoon. Tenminste, daar ging ik vanuit. De jongen keek stil voor zich uit; het leek alsof hij had gehuild. De moeder gaf hem een warme, troostende blik. De jongen kon het ontvangen. Zonder een woord te wisselen, voelde je dat ze diep met elkaar verbonden waren. Dat raakte me wel.
De kracht van stilte in verbinding
Het doet me denken aan hoe vaak we vinden dat we moeten praten, uitleggen, en oplossingen bieden. Vooral tijdens een scheiding voelen ouders vaak de druk om alles goed te doen, elk gevoel te verwoorden, elk probleem op te lossen. Maar soms, heel soms, is het juist de stilte die zoveel meer zegt.
Ruimte voor gevoelens
Terwijl ik die moeder en haar zoon zo zag, vroeg ik me af wat er allemaal onuitgesproken bleef. En of dat niets zeggen misschien net zo belangrijk was als wat er wel gezegd werd.
Ik herken het ook bij mijn eigen kinderen; vaak willen ze niet dat ik met oplossingen of analyses kom. Ze willen gewoon dat ik luister, dat ik er ben zonder oordeel. Het is in die momenten dat ik het gevoel heb dat we het meest met elkaar verbonden zijn.
Misschien is dat wel de kracht van stilte.
Stel je voor, als ouder, dat je even stopt met proberen alles uit te leggen. Dat je in plaats daarvan gewoon naast je kind zit, in stilte, en ruimte geeft om te voelen wat er gevoeld moet worden.
Misschien is dat wel het moment waarin je kind zich het meest begrepen voelt, zonder dat er ook maar één woord wordt gezegd.
Het onuitgesproken woord
Ik denk aan een vriend die me vertelde over de eerste keer dat hij met zijn dochter sprak over de scheiding. Hij had zich goed voorbereid, bedacht wat hij zou zeggen en hoe hij het gesprek zou leiden. Maar toen het moment daar was, bleef hij stil. Hij zag de vragen in haar ogen, de verwarring, het verdriet. In plaats van meteen antwoorden te geven, bleef hij gewoon bij haar zitten en hield haar vast. En dat was genoeg.
Bang voor stilte?
Hoe vaak vullen we de stiltes, omdat we bang zijn voor wat erin verscholen ligt? Wat als we die ruimte juist laten bestaan, voor onszelf en voor onze kinderen?
Stilte om te helen
Er zijn momenten in het ouderschap die we ons vooraf nooit hadden kunnen voorstellen. Scheiden is daar een van. Het zet alles wat we dachten te weten op z’n kop en dwingt ons om opnieuw te kijken naar wat belangrijk is. En soms, heel soms, is dat gewoon er zijn, zonder woorden, zonder oplossingen.
Als je dit leest en die momenten van stilte herkent, weet dan dat dat ook oké is. Dat je niet altijd de juiste woorden hoeft te hebben. Want juist in die ruimte, waar niets gezegd wordt, worden misschien wel de belangrijkste verbindingen gemaakt.