Waarom ik even stil was (en wat verlies met je doet)

Ik ben even stil geweest.

Niet omdat ik niets te zeggen had.

Maar omdat er iets gebeurde waar geen woorden voor zijn.

Op 31 maart overleed mijn moeder. Onverwachts.

En rouw is… anders dan je van tevoren kunt bedenken.

Het verlies van mijn moeder

was anders dan ik had gedacht dat het zou zijn.

Rouw haalt je uit de tijd. Uit de planning. Uit het ritme.

De dagen vervagen, de tijd glipt weg.

En toch lijkt alles stil te staan.

Alsof je langs de zijlijn leeft, terwijl de wereld doordraait.

En tegelijk brengt het je terug naar wat er écht toe doet.

Je lijf zegt: even niet.

Je hoofd zegt: ik moet door.

En je hart probeert daar ergens tussenin te landen.

Ik voelde geen behoefte om iets uit te leggen.

Maar ik wilde wél laten weten: ik ben er weer.

Anders, misschien nog even wat stiller. Maar hier.

Verlies verandert je. Niet altijd radicaal.

Soms juist in hele subtiele lagen.

Een verschuiving in hoe je kijkt. Voelt. Werkt. In wie je bent.

En soms heb je gewoon tijd nodig om dat te laten gebeuren.

Binnenkort schrijf ik een nieuwe blog over loslaten. Over rouw.

Loslaten is geen knop.

Het is eerder iets wat langzaam in je landt.

Als dat iets is wat jou raakt, houd dan mijn blog in de gaten.

Dankjewel dat je er bent. En dat je meeleest.