Mis je hem echt, of verlang je naar de veiligheid van samen zijn?
Er zijn van die ochtenden waarop je wakker wordt en het eerste wat je voelt is: Ik mis hem. Misschien door een onbewuste herinnering. Terwijl je koffie zet, vult hij ineens je hoofd. Hoe zou het met hem zijn? Zou hij ook aan mij denken? En voor je het weet denk je: Misschien was het toch niet zó slecht… Misschien had ik meer kunnen doen… Misschien…
Of jij nou degene was die de relatie beëindigde, of hij degene was die vertrok, dat gemis is vaak niet zo zwart-wit als mensen denken. Je kunt iemand missen én weten dat je er niet gelukkig van werd. Je kunt hopen dat hij terugkomt én bang zijn dat alles dan weer precies wordt zoals het was.
Wanneer je denkt: ik mis hem … wat mis je echt?
Diep verlangen en diepe angst liggen vaak dicht bij elkaar. Soms lijkt het alsof je hém mist, terwijl je eigenlijk de rust mist. De structuur, voorspelbaarheid. Iemand om je dagen mee te delen. Iemand die gewoon naast je op de bank zit als de wereld te veel is.
En dan denk je: Wat als het tóch nog had gekund?
Maar ergens weet je ook wel: het was niet vanzelfsprekend. Er waren twijfels. Of ruzies. Of het gevoel dat je jezelf verloor. Of misschien was er ontrouw.
Liefde of angst voor het onbekende?
Sommige relaties voelen als thuiskomen. Maar wat als jouw idee van ‘thuis’ eigenlijk altijd onveilig is geweest? Als je hebt geleerd dat liefde betekent dat je hard je best moet doen? Of je klein moet maken? Dan verlang je misschien niet naar hém maar naar de herkenning. Naar dat patroon dat je zo goed kent.
Waarom alleen zijn soms zwaarder voelt dan samen zijn
En dan is er die andere stem. Die zegt: Maar ja, alleen is ook maar alleen. En dat is waar. Alleen zijn is niet altijd leuk. Het is confronterend. Stil. En soms pijnlijk. Zeker nu de dagen weer langer en warmer worden. De terrasjes zich vullen en stelletjes verheugd samen op vakantie gaan.
Maar het is ook een plek waar je jezelf terug kunt vinden. Waar je langzaam leert om veiligheid in jezelf te bouwen, in plaats van dit in een ander te zoeken.
En ja, liever zat je ook met je geliefde ergens mooie herinneringen te maken. Maar de realiteit is nu even anders. Dat vraagt verdragen en accepteren.
Twijfelen na een relatie: wat zegt het écht?
Twijfelen is menselijk. Het betekent niet automatisch dat je de verkeerde keuze hebt gemaakt, of dat je terug moet. Of je best moet gaan doen hem terug te winnen. Het betekent misschien dat je in beweging bent. Dat je oude verlangens en nieuwe inzichten elkaar ontmoeten.
Dus als je jezelf hoort denken: Ik wil hem terug, stel dan zachtjes de vraag: Wil ik hem terug? Wil ik terug naar hoe het was? Of wil ik me gewoon even niet zo verloren voelen? En: Wat zou ik nodig hebben, om me veilig en oké te voelen bij mezelf?
Dit is geen makkelijk proces. Het doorbreken van oude patronen is zelden eenvoudig. Maar het is er wel één die bij jou begint. En daar zit, hoe spannend ook, uiteindelijk de meeste vrijheid.