Boos blijven na een relatiebreuk: waar ben je eigenlijk zo boos over?

Boosheid. Soms sluimerend, soms allesverterend. Ik zie het vaak in mijn werk, vrouwen die na een relatiebreuk nog jaren in strijd blijven met hun ex. En dan bedoel ik niet een beetje wrevel, maar echt diepgewortelde boosheid. Vijandigheid. Bitterheid. Wraakacties.

De ander moet voelen wat jij hebt gevoeld.

Dat is ergens begrijpelijk. Als je bedrogen bent. Genegeerd. Weggezet. Als iemand veel te snel alweer hand in hand door het leven wandelt, terwijl jij nog met de scherven zit.

Die boosheid gaat vaak over onrecht. Over niet gezien of gehoord zijn. Over het gevoel dat jij alles hebt moeten dragen. Dat jij bleef knokken, voor het gezin, voor de liefde, voor verbinding, en de ander eruit stapte alsof het niets was. Alsof jij niets was. 

Maar die boosheid gaat niet alleen over de ander. Die boosheid gaat verder dan dat. 

Boos op jezelf: de pijn die je niet wilt voelen

Er zit vaak ook boosheid naar binnen toe. Boos op jezelf. Omdat je te lang gebleven bent. Omdat je het ergens al wist, maar toch hoopte. Omdat je jezelf bent kwijtgeraakt in het zorgen voor de ander. Omdat je jezelf hebt laten wegduwen, sussen, overhalen. Omdat je er niet voor jezelf bent geweest. 

Die boosheid is meestal niet pas ontstaan bij de breuk. Die zat er vaak al veel langer. Is misschien wel gaan wortelen in je jeugd. Misschien was er toen ook niemand die écht naar je luisterde. Misschien ben je al jong gewend geraakt om te schikken. Te slikken. Je aan te passen, weg te cijferen.

Omdat ‘lief zijn’ veiliger voelde dan opstaan voor jezelf.

Boosheid als beschermer

Boosheid beschermt. Ze houdt je op afstand van iets dat nog veel pijnlijker is. Verdriet.

Het verdriet om wat je gemist hebt. Om wat je niet hebt mogen ontvangen. De rouw om wat nooit is geweest. De leegte die overblijft als de strijd stopt.

Want wat als je die boosheid loslaat? Wat blijft er dan over? Vaak is dat iets zachts. Iets kwetsbaars. Verdriet. Gemis.

En dat maakt je opnieuw kwetsbaar. Terwijl je je juist zo sterk had gevoeld in die woede.

Wat vertelt je boosheid je echt?

Misschien is dit het moment om daar eens heel eerlijk naar te kijken. Niet door jezelf te veroordelen, maar door nieuwsgierig te zijn. Wat probeert die boosheid je te vertellen? Wat houdt het tegen? En waar verlangt het eigenlijk naar?

Boosheid is niet verkeerd. Maar als het alles overneemt, als het je verhardt, is het tijd om je af te vragen: waar ben ik écht boos over? En wat wil onder al die boosheid eindelijk gehoord worden?

Een paar vragen om mee te nemen:

• Waar ben ik boos over richting de ander en waar richting mezelf?
• Wanneer voelde ik deze boosheid eerder in mijn leven?
• Wat probeert deze boosheid te beschermen?
• Wat zou er gebeuren als ik die boosheid niet meer nodig had?
• Wat heb ik toen gemist, en waar heb ik nu behoefte aan?

Je hoeft het niet allemaal in één keer te weten. Maar durven kijken, zonder oordeel, kan al het begin zijn van iets nieuws.

Ben je benieuwd wat deze boosheid jou misschien probeert te vertellen? Lees verder op mijn site en laat je inspireren door andere verhalen. Volg me op Instagram voor meer inzichten en herkenning.