Hoe doorbreek ik het patroon dat ik mezelf wegcijfer in de liefde

Waarom cijfer ik mezelf weg in relaties?

Je weet het misschien al langer. Dat je te veel geeft. Dat je jezelf aanpast, inslikt, en inlevert, om de sfeer goed te houden, om de ander niet kwijt te raken, om de liefde maar niet op het spel te zetten. En je beseft inmiddels ook dat het een patroon is geworden.

Waarom we geneigd zijn onszelf weg te cijferen in relaties

Het geen gebrek aan wilskracht dat maakt dat je in dit patroon blijft hangen. Je wéét best dat je beter je grenzen moet aangeven, dat je ook jezelf serieus mag nemen. Maar weten is nog geen doen.

Het patroon van jezelf wegcijferen ontstaat meestal niet in de relatie zelf. Het heeft vaak diepe wortels. In hoe je bent opgegroeid. Wat je hebt geleerd over liefde. Wat er van je verwacht werd. Misschien voelde je je als kind verantwoordelijk voor de stemming van een ouder. Of moest je je aanpassen om liefde of rust te behouden.

In de hulpverleningswereld wordt wel eens gezegd: “Iedereen is anders gebakken.”

En hoe je ‘gebakken’ bent ligt in je vroege kinderjaren.

Pleasen is ooit begonnen als overlevingsstrategie

Jij hebt jezelf aangeleerd om eerst te voelen wat de ander nodig heeft, en pas daarna bij jezelf stil te staan. Om harmonie te creëren. Om geen last te zijn. Om goed genoeg gevonden te worden.

In het begin van een relatie voelt dat misschien niet als jezelf wegcijferen. Het voelt als zorgzaam zijn. Als investeren. Als verbinding maken.

Maar langzaam sluipt het erin.

Je eigen behoefte wijkt. Je grenzen vervagen. Je voelt dat het niet klopt, maar kunt het niet goed uitleggen. Je bent vaak moe, overprikkeld of emotioneel. En je vraagt je steeds meer af: waar ben ík gebleven?

En voor je het weet, zit je opnieuw vast in een bekend patroon: jezelf wegcijferen in relaties. Terwijl je diep vanbinnen voelt dat dit niet is wat je wilt.

De eerste stap is niet ‘stoppen met geven’

Het gaat niet over ineens keihard je grenzen trekken of minder empathisch worden. Want dan stap je in een andere valkuil. De eerste stap is weer contact maken met jezelf. Met jouw binnenwereld. Met wat jij voelt, nodig hebt, verlangt – los van de ander.

Dat betekent soms letterlijk stil worden. Uitzoomen. Schrijven. Wandelen. Jezelf de vraag stellen: wat heb ík nu nodig? En het antwoord niet direct ondergeschikt maken aan de relatie. Wat heb jíj nodig, en is dit mogelijk in je huidige relatie?

Leren ontvangen in plaats van alleen geven

Veel vrouwen vinden het moeilijk om te ontvangen. Complimenten, hulp, liefde, het voelt ongemakkelijk. Maar echte verbinding draait niet alleen om geven. Het draait ook om je durven laten zien. Je uitspreken. Vertrouwen dat je niet minder waard bent, niet minder rechten hebt, dan de ander.

Je hoeft je niet kleiner te maken voor liefde

Je mag ruimte innemen. Met alles wat je voelt, denkt, verlangt. Je hoeft de ander niet steeds voorrang te geven om liefde veilig te stellen. Of omdat het egoistisch zou zijn jouw behoeftes belangrijk te maken.

En als je dat tóch steeds blijft doen, is dat geen reden om te denken dat de liefde voor jou niet is weggelegd. Het is een uitnodiging om te kijken waar dit patroon je ooit geholpen heeft. En of het je nu nog dient.

Echte liefde vraagt niet dat je jezelf verliest

De juiste liefde versterkt wie jij bent. Niet alleen in de goede dagen, maar juist als het schuurt. In relaties waarin je jezelf mag zijn, hoef je niet te pleasen om geliefd te blijven. Daar mag je groeien, in plaats van krimpen. Bij de juiste liefde hoef je geen compromis te sluiten betreft je behoeftes.

Dat is het begin van het doorbreken van het patroon van jezelf wegcijferen in relaties. Kiezen voor liefde waarin jij volledig mag bestaan, naast de ander.