Wat doet
een scheidings-behandelaar
Veel mensen weten niet precies wat een scheidingsbehandelaar doet. In dit artikel geef ik een inkijkje in mijn werkdag, van ochtendspits tot de gesprekken met ouders. Ik werk veel met vrouwen die zichzelf zijn kwijtgeraakt in het zorgen voor anderen.
Bij scheiding draait het, naast praktische zaken, eigenlijk altijd om verlies en rouw. Het verlies van een partner, een toekomstbeeld, soms een deel van jezelf. Het herstellen van grenzen, opnieuw leren kiezen voor jezelf, en omgaan met schuldgevoelens en verdriet zijn thema’s die ik dagelijks tegenkom.
Uiteindelijk draait het in mijn werk niet alleen om afspraken of omgangsregelingen, maar vooral om eigen verantwoordelijkheid: durven kijken naar je eigen aandeel, patronen en keuzes. Hoe gaat het jou lukken om uit de strijd te blijven. Wat kun jij daarin anders doen.
Tegelijkertijd wil ik laten zien dat dit werk méér is dan praten: het vraagt om kennis, blijvend leren, én professionele scherpte.
Aanmelden voor scheidingsbegeleiding kan bij ons alleen via een verwijzing, bijvoorbeeld van een rechter, huisarts of het sociaal wijkteam. Verschil met een mediator; zie onderaan het artikel onder FAQ.
Dinsdagochtend: rustig opstarten (in theorie)
Het plan is altijd: rustig opstarten. Maar goed, plannen en werkelijkheid…
Ik sta op, doe m’n ochtendding (wassen, aankleden, tanden poetsen) en ga naar beneden. Daar word ik steevast begroet door een blije teckel Yuki, alsof ik een week ben weggeweest in plaats van een aantal slaapuren. De katten, die boven al hun ‘goedemorgen’ hebben gemiauwd, lopen met me mee. Niet uit liefde, vermoed ik, maar omdat ze weten: het is etenstijd.
Dus eerst: hond en katten voeren. Terwijl zij hun bakjes leegschrokken, maal ik verse koffiebonen, zet de oven aan voor een croissant (voor onderweg), of vul een kom met sojayoghurt. Soms gooi ik wat volkorenboterhammen uit de vriezer. Daarna: jas aan, riem om, Yuki uitlaten.
Terug thuis is de rust meestal ver te zoeken. De tijd gaat altijd sneller dan ik wil. Koffie in m’n to go-beker, broodje of croissant in een zakje. Even knuffelen met Yuki en de katten, een appje naar mijn meestal nog slapende puberzoon: ‘Ik ben naar m’n werk.’ Dan stap ik in de auto.
Onderweg: werkmodus aan
In de auto schakel ik over naar werkmodus. Soms heb ik onderweg al een telefonisch overleg met een collega, altijd handsfree, uiteraard. Even kort afstemmen: wat speelt er bij deze ouders, wat hebben we vandaag te doen?
Ik werk met ouders die verwikkeld zijn in een complexe scheiding. Dat klinkt zakelijk, maar in de praktijk draait het om één ding: zorgen dat kinderen niet onnodig klem komen te zitten. Hoe houd je als ouder het belang van je kind centraal, zelfs als je boos of gekwetst bent? Hoe werk je, ondanks alles, samen als ouders, zodat je kind zich vrij voelt om van jullie allebei te houden?
Mijn werk is afwisselend. Soms heb ik individuele gesprekken, soms spreek ik beide ouders samen. Die gezamenlijke gesprekken doe ik altijd met een collega; vier oren horen meer dan twee, en het is prettig om te kunnen sparren als het lastig wordt.
De werkdag begint
Eenmaal aangekomen op mijn werk, haast ik me de auto uit. Als het verkeer meezit, heb ik meestal nog zo’n 10 minuten voordat het eerste gesprek begint. Op mijn werktelefoon zie ik: de receptie belt. Mijn afspraak zit al in de wachtruimte.
In die laatste minuten schakel ik opnieuw om. Ik loop m’n mentale checklist af: wat is vandaag belangrijk, waar moet ik op letten? Wat wil ik sowieso besproken hebben, en waar mag juist ruimte ontstaan voor wat er speelt bij de ander?
Het is trouwens niet altijd stilte voor de storm. Bij de gezamenlijke gesprekken, zeker in de eerste paar sessies, hangt er vaak spanning in de lucht. Twee ouders, veel emotie, weinig vertrouwen. Dan is het aftasten: wat kan wel, waar zit de rek? De individuele gesprekken verlopen echter meestal wat gemoedelijker. Dan is er ruimte voor een grap, een zucht van opluchting, vaak ook tranen.
Wat ik veel zie, vooral bij vrouwen, is dat het verdriet over de scheiding en het verlies vaak dieper gaat dan ze zelf hadden verwacht. Niet alleen het einde van een relatie, maar ook het moeten loslaten van dromen, zekerheden, en soms delen van jezelf.
Verlies en rouw
In mijn gesprekken is rouw altijd een onderstroom: soms heel zichtbaar, soms verstopt achter boosheid of juist het gevoel ‘sterk’ te moeten zijn. Er ruimte voor maken, zonder te blijven hangen, is een belangrijk onderdeel van mijn werk.
De gesprekken: emotie, spanning en voorzichtig een stap vooruit
Dan loop ik naar de wachtruimte en haal mijn cliënt op. Soms zie ik aan één blik hoe de vlag erbij hangt. Soms is het afwachten.
We beginnen.
In de eerste gezamenlijke gesprekken zit er vaak iemand met de armen over elkaar, nog in de verdediging, weerstand. Je voelt de spanning tussen beide ex-partners. Soms is het een golf van boosheid of frustratie die loskomt zodra de deur dicht is. Niet naar mij, of mijn collega, maar naar elkaar.
Wat ik veel zie, vooral bij vrouwen, is hoe makkelijk je jezelf verliest in de strijd of in het zorgen voor anderen. Grenzen aangeven blijkt lastig, zeker als je jarenlang alles opzij hebt gezet voor het gezin. Schaamte, schuldgevoel en onzekerheid spelen vaak op de achtergrond mee, ook als het gesprek vooral over ‘de kinderen’ lijkt te gaan. Mijn rol is dan niet alleen bemiddelaar, maar ook spiegel: wat heb jij nu nodig? Waar mag het meer over jou gaan?
In de gesprekken is er ruimte voor de pijn van beide kanten. Het begint vaak met erkenning: dat het verdriet, de boosheid of teleurstelling er mag zijn, hoe verschillend het soms ook wordt beleefd. Er is aandacht voor het eigen verhaal én dat van de ander.
We kijken samen naar de patronen die steeds terugkomen, bewust of onbewust. Hoe reageren jullie op elkaar? Waar gaat het steeds mis? Wat wordt er niet uitgesproken? Juist door die patronen zichtbaar te maken en samen te onderzoeken, ontstaat er vaak ruimte voor begrip en kleine verschuivingen. Niet om alles op te lossen, maar wel om beweging te brengen.
In individuele trajecten kijk ik niet alleen naar de rol van ouder, maar vooral naar de mens achter het ouderschap. Wie ben je als vrouw, dochter, collega, vriendin, los van de rollen waarin je bent terechtgekomen? Die basis is vaak het vertrekpunt om weer grip te krijgen op je leven, je grenzen, en wat je zelf nodig hebt.
Vakgericht blijven leren
In de gesprekken werk ik altijd toe naar bewustwording: waar herhaal je oude patronen, waar kun je iets anders kiezen? Verandering begint bij zelfreflectie en het nemen van verantwoordelijkheid voor je eigen rol, ook al voelt dat soms spannend of oneerlijk.
Ik luister, geef beide ruimte, stel een paar simpele vragen om de emoties te laten zakken. En kijk vooral naar wat er niet wordt gezegd.
Mijn rol wisselt constant. Soms ben ik luisterend oor, soms mediator, soms degene die de vinger op de zere plek legt. Niet iedereen vindt dat altijd prettig. Maar het is nodig om beweging te krijgen.
Dit werk vraagt meer dan alleen meeleven. Ik volg regelmatig vakgerichte opleidingen, studiedagen en cursussen, en samen met collega’s doen we aan intervisie, supervisie en werkbegeleiding. Dat houdt me scherp, helpt blinde vlekken voorkomen, en zorgt dat ik ook in pittige situaties professioneel blijf handelen. Want goed zorgen voor een ander begint bij zelf stevig blijven staan.
Na een intens gesprek neem ik even de tijd om bij te komen. Soms blijft een verhaal nog hangen, zelfs als ik al met de volgende cliënt bezig ben.
Tot slot
Het blijft bijzonder om van zo dichtbij mee te maken hoe ouders, ondanks alles, hun weg proberen te vinden. Het zijn geen makkelijke processen. Vaak is het confronterend om als ouder, maar ook als mens, eerlijk naar jezelf te kijken: wat is mijn aandeel, waar kan ik verantwoordelijkheid nemen voor mijn keuzes? Maar juist door die stap te zetten, ontstaat er ruimte voor iets nieuws, voor jezelf én voor je kinderen.
Wat mij het meest drijft in dit werk, is mensen bewust maken van hun eigen patronen en ze motiveren daar iets mee te doen. Je hoeft niet gebukt te gaan onder alles, je hebt zelf de sleutel in handen om stap voor stap iets te veranderen.
Het is niet altijd makkelijk, soms voelt het als tegen de stroom in, maar elke kleine beweging kan op termijn een groot verschil maken.
Voor mij is dat de kern van mijn vak: niet het oplossen voor de ander, maar iemand helpen zelf de regie terug te pakken, weer de eigen kracht te gaan voelen.
Daarom blijf ik dit werk, met al zijn emotie en intensiteit, met volle overtuiging doen.
Online cursussen voor vrouwen
Herken je jezelf in mijn verhaal en wil je werken aan je eigen herstel na een relatiebreuk/scheiding? Bekijk dan mijn online cursussen, speciaal voor vrouwen die zichzelf willen hervinden, grenzen willen leren stellen en weer hun eigen kracht willen voelen.
Je hoeft geen kinderen te hebben voor mijn aanbod, iedere vrouw die zichzelf wil terugvinden is welkom.
FAQ
Het verschil tussen een mediator en een scheidingsbehandelaar
De termen worden vaak door elkaar gebruikt, maar er zijn duidelijke verschillen.
Mediator:
Richt zich vooral op het maken van praktische afspraken, bijvoorbeeld over kinderen, financiën en de verdeling van spullen
Bemiddelt tussen beide partijen zodat er afspraken op papier komen
Werkt meestal particulier, ouders melden zich zelf aan
Scheidingsbehandelaar:
Begeleidt ouders juist als er veel emoties, strijd of onderliggende problemen zijn
Heeft veel aandacht voor rouw, verlies, patronen en de gevolgen voor jezelf en de kinderen
Ook als ex-partners al jaren uit elkaar zijn, kan begeleiding nodig zijn. Soms zitten ouders na acht jaar nog steeds in strijd, omdat er emotioneel nooit echt is afgerond. Zolang je het niet voor jezelf afsluit, blijf je in gevecht met de ander, maar vooral met jezelf
Werkt vaak via verwijzing (rechter, huisarts, wijkteam) en is onderdeel van de jeugdhulpverlening
Richt zich niet alleen op het maken van afspraken, maar juist op blijvende verandering in gedrag en onderlinge communicatie
Kort gezegd:
een mediator helpt afspraken maken, een scheidingsbehandelaar helpt omgaan met alles wat er van binnen speelt bij een scheiding.